Ik twijfelde of het traject mijn uitdaging wel kon oplossen, of ik het niet beter zelf kon aanpakken. Het ligt natuurlijk niet in je comfortabele zone… je voelt dat er iets aangepakt moet worden.
Ik heb geleerd dat hard werken loont. Pas als je alles hebt gegeven, kan je zeggen dat het niet aan jou heeft gelegen. Lees: workaholisme… Ik heb ook geleerd dat opleiden en delegeren de enige uitweg is. En dat lukt. Maar ik weet dat ik snel terugval in het oude gat. Dat gat wilde ik voor altijd dichten.
Mijn ervaring is super fijn door de verhelderende gesprekken. Krijg er veel zelf inzicht van. Grappig en bijzonder hoe het probleem eigenlijk niet ligt waar je in eerste instantie denkt dat het ligt.
Door gewoon (kleine) stappen te zetten, bewust te zijn van je valkuilen, leer je vanzelf dat je het probleem de baas kan zijn. Het moeilijkste van alles is, jezelf continue blijven evalueren. Terugkijken en beslissen of je het juiste pad aan het bewandelen bent. Het probleem is niet altijd wat het aan de oppervlakte lijkt. Als je verder kan leren te kijken zie je gewoonweg meer. Meer oplossingen, meer mogelijkheden. Je houd jezelf vaak voor de gek!
Wat ik tegen anderen wil zeggen is “Just do it”. Gun jezelf een goede spiegel d.m.v. het Uitblinkerstraject. Ga niet stoer zitten doen dat zelf wel te baas kan. Soms kan dat, maar waarom een uitgestoken hand niet aanpakken?
– Bart